Μια παραβολή είναι ολόκληρο το μυθιστόρημα είτε το διαβάσει κανείς υπό το πρίσμα της ψυχικής πραγματικότητας του κάθε ανθρώπου ξεχωριστά και της καταλυτικής επίδρασής της στη συνύπαρξη και στις σχέσεις των ανθρώπων και, συνακόλουθα, στη λειτουργία των κοινωνιών είτε η ανάγνωση είναι πολιτική, σε μια προσπάθεια κατανόησης των γενεσιουργών αιτίων που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στη σημερινή καθολική κρίση.
Η ατέρμονη διαμάχη ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο
Η αρχέγονη διαμάχη της ζωής και του θανάτουεμφανίζεται σε όλη της την μεγαλοπρέπεια στο τελευταίο μυθιστόρημα Ένα τραγούδι για τον Ορφέα του Νίκου Σιδέρη. Ο συγγραφέας-ψυχαναλυτής μας εισάγει σε ένα συμβολικό κόσμο με πρόσωπα που εδράζονται στη σφαίρα της ελληνικής μυθολογίας, με κεντρικό εκείνο του Ορφέα. Ο ήρωας του βιβλίου είναι το κέντρο ενός ερωτικού τριγώνου και σε μια καίρια στιγμή της ζωής του, όταν του κρούει τη θύρα του ο Θάνατος με τη μορφή μιας αρρώστιας, δίνει τη μάχη του. Ο Θάνος – Ορφέας, δισυπόστατος από την ονοματοθεσία του, βρίσκεται συνεχώς ανάμεσα στη δίνη δίπολων όπως φως – σκοτάδι, φωνή – αφωνία, αγάπη – έρωτας και προσπαθεί να υπάρξει ισορροπώντας μέσα στον διχασμό ενδόμυχων συγκρουσιακών καταστάσεων. Από τη μία πλευρά υπάρχει η Ευρυδίκη, η γυναίκα που τον συντροφεύει στη ζωή του και από την άλλη η Ζωή, εκείνη η γυναίκα στην οποία ο ήρωας, πάντα, επιθυμεί να επιστρέφει. Η πορεία του ήρωα σε αυτό του το ταξίδι έχει να τον διδάξει γνώση, αντοχή, ελπίδα και αγάπη για τη ζωή, μέσα από τα πρόσωπα της ζωής του.
Νίκος Σιδέρης Ένα τραγούδι για τον Ορφέα εκδ. Μεταίχμιο. σελ 400 Στο νέο μυθιστόρημα του γνωστού ψυχιάτρου, πεζογράφου και ποιητή οι ζωές τριών ανθρώπων αναδιαμορφώνονται ραγδαία, με καταλύτη μια…
Το Χαϊκού, ποιητικό είδος όχι ιδιαίτερα προσφιλές στην Ελλάδα, έχει υπηρετηθεί κατά καιρούς από διάφορους συγγραφείς ως συμπληρωματική και εκτάκτως ψυχαγωγική, μάλλον, στιχουργική χειρονομία, δίπλα σε μεγαλύτερες φόρμες, με ποικίλες…
Η ανάγνωση του βιβλίου του Νίκου Σιδέρη ήταν για μένα, ειδικά στην αρχή, μια μικρή ψυχική περιπέτεια. Νόμιζα πως θα είχα στα χέρια μου ένα ακόμη βιβλίο, από τα πολλά που κυκλοφορούν για την εφηβεία, το οποίο θα διάβαζα με μια αποστασιοποιημένη «επιστημονική» ματιά, για να σχολιάσω κάποια σημεία που θα θεωρούσα ότι μπορεί να έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Αλλά δεν μπόρεσα. Ο ποιητικός λόγος των εφήβων με συνεπήρε και με ξεστράτιζε από τη λεπτομερή, σχολαστική ανάλυση που απαιτεί μια κριτική βιβλιοπαρουσίαση.
Ακούστηκε δύο φορές απόψε το επίθετο «βουλιμικός». Εγώ θα έλεγα ότι ο Νίκος Σιδέρης είναι αναγεννησιακός συγγραφέας, που σπεύδει να μοιραστεί με τις χιλιάδες των αναγνωστών του τις επινοήσεις του…
Δεν ήξερα τον κύριο Νίκο Σιδέρη. Σήμερα τον συνάντησα πρώτη φορά. Τον γνώριζα όμως από το 1988. Όταν είχα διαβάσει ένα κείμενό του στα ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ με τίτλο «Ψυχανάλυση και Ιστορία». Ήταν ο καιρός που έγραφα τη διατριβή μου και ενδιαφερόμουνα για την ένθεση και την έκθεση του ατομικού υποκειμένου στην ιστορία. Και βρήκα σ’ εκείνο το κείμενο ενδιαφέρουσες ιδέες, που με βοήθησαν να συγκροτήσω τότε την άποψή μου. (περισσότερα…)