Architecture et fantasme
L’architecture est le fantasme de l’architecte formulé dans le langage de la construction.
Le fantasme est l’envers et le soutien du monde du sujet — un monde réel et imaginé, rencontré et fabriqué.
Ο Φρόυντ κρυπτο-κόκκινος; – Ιστορία, θεωρία, φαντασίωση
Το νέο δοκίμιο του Νίκου Σιδέρη μελετά την τοποθέτηση του Φρόυντ απέναντι στο κοινωνικό ζήτημα, εστιάζοντας στα ζητήματα που απασχόλησαν τον Φρόυντ με κύρια αφετηρία την ανέκδοτη ιστορική εμπειρία του Σοβιετικού πειράματος:
Θέση και δύναμη της αυταπάτης στην ιστορία και την πολιτική. Κοινωνική ανισότητα, αδικία κι εξέγερση. Πώς η ηγετική ελίτ ενός κινήματος χειρίζεται τις μάζες… Διερευνά τα διανοητικά εργαλεία και την ευρύτερη ψυχική δυναμική που διαμορφώνουν τη φροϋδική τοποθέτηση. Αναλύει τις σχέσεις μεταξύ ιστορίας, θεωρίας και φαντασίωσης. Και θέτει το ερώτημα: Τι θα μπορούσε να προκύψει από μια ενήμερη συνάντηση Φρόυντ και Αριστεράς σήμερα;
(περισσότερα…)
Η κρίση των συνενόχων
Και στα πέντε βιλαέτια
φάτε πιείτε μωρ’αδέλφια
(Δημοτικό)
Στο δημόσιο βίο του τόπου μας, εδώ και καιρό κανείς δεν πιστεύει κανέναν. Συμπυκνωμένη έκφραση αυτής της κατάστασης ανομίας αποτελεί η κρίση αξιοπιστίας του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.
(περισσότερα…)
Το αίνιγμα της κενής εικόνας
Είχα προτείνει στους διοργανωτές ένα στρογγυλό τραπέζι με θέμα “Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας”. Δεν βρέθηκαν άλλοι πρόθυμοι να μετάσχουν σε κάτι τέτοιο. Σύμπτωμα άραγε κι αυτό της δυσκολίας να αναφερθούμε στην πιο προσωπική πτυχή αυτής της ιστορίας;
Ανήμερα μετείχα, κατά τα ειωθότα, σε τηλεοπτική εκπομπή. Ο δημοσιογράφος ρωτά τον δόκιμο σκηνοθέτη Σπύρο Ευαγγελάτο γιατί δεν έχουμε ακόμη κατορθώσει να δημιουργήσουμε σκηνικές αναπαραστάσεις του Πολυτεχνείου.
Αργότερα, σε εφημερίδα, λεγόταν το ίδιο: πώς το Πολυτεχνείο δεν έχει βρει θέση, ως αφίσα, σε κανένα φοιτητικό δωμάτιο. (περισσότερα…)
Ένας αδύνατος κλέφτης: Ο Λάμπρος του Δ. Σολωμού
Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές.
Η μορφή του κλέφτη, ως παράσταση και ως αναφορά, έγινε αντικείμενο μεγάλων φαντασιακών και συμβολικών επενδύσεων και επεξεργασιών, ατομικών και συλλογικών — και στην ίδια την περίοδο του Αγώνα, αλλά και κατοπινά.
Η κρίση των συνενοχών
Και στα πέντε βιλαέτια
φάτε πιείτε μωρ’ αδέλφια
(Δημοτικό)
Στο δημόσιο βίο του τόπου μας, εδώ και καιρό κανείς δεν πιστεύει κανέναν. Συμπυκνωμένη έκφραση αυτής της κατάστασης ανομίας αποτελεί η κρίση αξιοπιστίας του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος.
Επιχειρώ να διερευνήσω μερικές ουσιώδεις ορίζουσες της κρίσης. Άποψή μου είναι ότι αυτή τροφοδοτείται όχι από την αναπαραγωγή του ίδιου (όπως υπαινίσσεται μια διάχυτη παρακμολογία), αλλά από την ανάδυση του διαφορετικού (δηλαδή από τη ροή της ιστορίας).
(περισσότερα…)
Πολυτεχνείο ή περί της χρήσης των συμβόλων
Από τότε μέχρι τώρα, κάθε τόσο, κάποιος επιχειρεί να ιδιοποιηθεί το Πολυτεχνείο. Οι μορφές αυτής της ιδιοποίησης είναι διάφορες εκδοχές κούφιας επανάληψης του ίδιου: Ίδιο όνομα («17Ν»), ίδιες «μεγάλες προσδοκίες» (προσωπική έπαρση ή και εξαργύρωση του τότε τώρα), ίδια θέση στο λόγο (τα κόμματα που κάθε χρόνο μας λένε «το νόημα του Πολυτεχνείου», δηλ. βάζουν τα συνθήματά τους στα τότε στόματα), ίδιες κινήσεις («κατάληψη») …
Όλα αυτά δεν έχουν και μεγάλη σχέση με την ιστορία, με το τριήμερο του 1973 και με την καταγραφή του στη μνήμη των συμβόλων.
Η ιστορία αυτή είναι πράξη, δημιουργία συμβόλων. Οι απόπειρες ιδιοποίησης είναι συμπτώματα, κατανάλωση θεάματος.
Η χρήση των συμβόλων είναι έργο δύσκολο.
(περισσότερα…)