Από τη μέχρι τώρα πολυδιάστατη περιδιάβαση του πεδίου προκύπτει και ένα αξιοσημείωτο πόρισμα, που αφορά και κάποιες επίκαιρες συζητήσεις. Oδηγηθήκαμε στη θεώρηση ότι το έργο είναι η φαντασίωση του συγκεκριμένου καλλιτέχνη διατυπωμένη στη γλώσσα της συγκεκριμένης τέχνης, δηλαδή καρπός της αλληλεπίδρασης μιας συγκεκριμένης ψυχικής συγκρότησης ενταγμένης στο πεντάπτυχο της δημιουργίας.
Το έθνος πρέπει να μάθει να θεωρεί εθνικόν ό,τι είναι Αληθές.
Η μορφή του Αγωνιστή διατρέχει την ποίηση του Δ. Σολωμού – από τον «Ύμνο» ως την «Ελληνίδα Μητέρα» … Ιδιαίτερη ωστόσο θέση κατέχει η αδύνατη παράσταση του κλέφτη, που επιχειρεί να μορφοποιήσει ο ποιητής στον «Λάμπρο». Στο εγχείρημα αυτό επενδύονται μείζονα προσωπικά και συλλογικά, ψυχικά και ποιητικά, διακυβεύματα και διεργασίες, προσδίδοντας στρατηγική σημασία σε ό,τι επέτυχε να εκφράσει ο ποιητής – καθώς και σε ό,τι δεν επέτυχε.
(περισσότερα…)
Αν και μοιρασμένος σε επικράτειες, ο κόσμος μετά τον Αλέξανδρο, σαν αίσθηση και σύλληψη του νου, είναι ενιαίος. Είναι η κοσμόπολη του Αλεξάνδρου, η ελληνιστική οικουμένη. Συνεκτικός ιστός της, μια γλώσσα κοινή, κοινό νόμισμα, κοινές θεσμικές λογικές – και ο κοινός της γεννήτορας. (περισσότερα…)
Ο εμφύλιος πόλεμος, οι απαρχές του οποίου βρίσκονται στην περίοδο της κατοχής, παραμένει ακόμα και σήμερα, 50 χρόνια μετά, μια ιδιαίτερα φορτισμένη περίοδος της ιστορίας μας. Πρόκειται για μια οριακή κατάσταση πολιτικής πάλης, η οποία βιώνεται και οργανώνεται εκατέρωθεν όχι μόνο με όρους πολιτικής και στρατιωτικής σύγκρουσης, αλλά και ως ιδεολογική και ψυχολογική αναμέτρηση. Πρόκειται δηλαδή για έναν αληθινό πόλεμο, ο οποίος, πέρα από την στρατιωτική επικράτηση και την πολιτική εκμηδένιση του αντιπάλου, διεξάγεται για τον επηρεασμό και την κατακυρίευση του νου των ανθρώπων.
(περισσότερα…)