Κριτική Όλγας Σελλά για το βιβλίο του Ν. Σιδέρη «Όπως ειπώθηκαν…»

  • Post category:Κριτικές
  • Reading time:Χρόνος ανάγνωσης 1 λεπ.

Πόσα όνειρα ακούει ένας ψυχαναλυτής στη διάρκεια της επαγγελματικής του διαδρομής; Ο Νίκος Σιδέρης, που ασκεί το επάγγελμα του ψυχιάτρου-ψυχαναλυτή από το 1981 υπολόγισε ότι είναι περισσότερα από 20.000!

Όμως, αυτό που κυρίως ακούει ένας ψυχαναλυτής είναι λόγια. Και στο βιβλίο του, που θα κυκλοφορήσει τις επόμενες μέρες, έχει συγκεντρώσει τα λόγια που του είπαν οι θεραπευόμενοί του όλα αυτά τα χρόνια. Λόγια που «θα μπορούσαν να μιλήσουν και στους άλλους ανθρώπους για πράγματα προσωπικά, δικά τους ή και για πράγματα ευρύτερα ανθρώπινα». Αυτά που ο ψυχίατρος-συγγραφέας αναγνωρίζει ως «ψήγματα λόγου αληθείας, λογοτεχνίας ή φιλοσοφίας, που ανασύρονται ασυναίσθητα και αυθόρμητα, καθώς το δίχτυ της ομιλίας περιδιαβαίνει τα δίκτυα του βιωμένου κόσμου, γυρεύοντας οδούς και λύτρωση».

Έτσι, σ’ αυτό το ιδιότυπο και πρωτότυπο βιβλίο, που δεν αφορά μόνο τους ψυχαναλυτές, αλλά όλους μας, θα βρούμε λόγια που ειπώθηκαν από ανθρώπους σε δύσκολες στιγμές, που όμως κατόρθωσαν να εκφραστούν, ν’ ανοίξουν την ψυχή τους, να περιγράψουν τις αγωνίες τους. «Λόγια που καταθέτουν, με περιεκτική μορφή, τη στιγμή της αλήθειας και τη λαλιά της αλήθειας… Λόγια που αυτονομούνται από τις συνθήκες ανάδυσής τους και εκφοράς τους, προκαλώντας αντηχήσεις και συνηχήσεις προσωπικές στον αναγνώστη τους».

Όχι, σε καμία περίπτωση δεν ακολουθεί λογική «κλειδαρότρυπας» ο Νίκος Σιδέρης, ούτε εκθέτει όσους του εμπιστεύτηκαν την ψυχή τους και τις αλήθειες τους. Απλώς, στέκεται στον λόγο και στα λόγια των ανθρώπων, και δημοσιεύοντάς τα δίνει ένα ιδιαίτερο δείγμα έκφρασης, από εκείνα που δεν καταγράφονται. Εκείνος τα κατέγραψε και τα δημοσιοποιεί. Κι εμείς παραθέτουμε μερικά δείγματα αυτού του μύχιου λόγου:

«Ζω πράγματα, ώστε να έχω μετά να τα θυμάμαι, όχι την ίδια τη στιγμή. Ζω για να έχω αναμνήσεις, κι αυτό το βρίσκω τραγικό…».

«Δεν θέλω να φοβάμαι τις ευτυχισμένες μου στιγμές».

«Διάλεξα να δουλέψω με μηχανές για να μην έχω επαφή με ανθρώπους. Όμως, όπως φαίνεται, από τους ανθρώπους δεν γλιτώνεις: Ολο έρχονται, θέλουν το ένα, το άλλο… πρέπει να βγάλεις την κρυφή ανάγκη τους».

«Δεν ξέρω πού, αλλά χρωστάω κάτι…»

«Δεν αντέχω το πεπερασμένο. Ό,τι είναι και ό,τι μου αρέσει, θέλω να είναι άπειρο. Όταν πίνω έναν καφέ και μου αρέσει, θέλω να έπινα αυτόν τον καφέ επ’ άπειρον».

«Δεν μου αρέσουν οι λίμνες. Τις βλέπω σαν μισές θάλασσες, σαν ανάπηρες θάλασσες».

«Το πρόβλημά μου είναι ότι μέσα στην οικογένειά μου δεν έχω βρει έναν ρόλο. Στερούμαι σεναρίου. Μου λείπει μια ιδιότητα».

«Δεν μπορώ να χρησιμοποιήσω τη γαλλική γλώσσα για να μιλήσω, καθόλου. Έχω βάλει μέσα στο μυαλό μου μια πόρτα βαριά, πολύ βαριά, και δεν με αφήνω να φτάσω σ’ αυτή τη γλώσσα».

Είναι μερικά μόνο από τα λόγια των ψυχαναλυομένων. Και ομολογουμένως πολλά έχουν ποιητικότητα, συμπύκνωση, συχνά θυμίζουν στίχους που αγαπήσαμε. Ενα βιβλίο που μπορεί να βοηθήσει να καταλάβουμε αυτά που δεν λένε οι γύρω μας.

Καθημερινή: 08-11-2008