Ψηφιακή και αναλογική οργάνωση
Ως προς τους κανόνες λειτουργίας του όλου συστήματος, υπόδειγμα ψηφιακού συστήματος αποτελεί η (λεκτική) γλώσσα ή το ρολόι με ενδείξεις υγρών κρυστάλλων, ενώ υπόδειγμα αναλογικού συστήματος αποτελεί η κινησιολογία (κινήσεις, στάσεις, εκφράσεις, χειρονομίες…), οι εικαστικές λεγόμενες τέχνες, ο χορός, η κλεψύδρα, το όνειρο…
Οι ψηφιακοί κώδικες διαθέτουν, ενώ οι αναλογικοί δεν διαθέτουν διπλή άρθρωση, συντακτική άρνηση, εξειδικευμένους συμπλέκτες και αυστηρούς περιορισμούς «λεξιλογίου» (ακριβέστερα, σημείο – ή μορφολογίου) (4.23) και μορφικής καινοτομίας.
Αυτό το τελευταίο σημείο έχει ιδιαίτερη σημασία. Οι νέες μορφές (π.χ. λέξεις) στους ψηφιακούς κώδικες παράγονται με ανασυνδυασμους των αφετηριακά δεδομένων συστατικών στοιχείων – στοιχειωδών μονάδων {διπλή άρθρωση), ενώ στους αναλογικούς κώδικες η «νέα μορφή» μπορεί κάλλιστα να προκύψει μέσω ποικίλων διαδικασιών κατεργασίας του διαθέσιμου παραστατικού υλικού: Συνδυασμοί, αλλά και μετασχηματισμοί, έως και ακραίοι χειρισμοί, ανακατεργασίες – όπως ο ακρωτηριασμός, η κατάτμηση ή η ποικιλότροπη συγχώνευση υπαρχόντων στοιχείων (4.24).
Ακόμη, ένα ψηφιακό σύστημα μπορεί σε κάποια στιγμή της κανονικής λειτουργίας του να σιωπά (να είναι δηλαδή σε λειτουργία χωρίς «να λέει» τίποτε), ενώ ένα αναλογικό σύστημα σε λειτουργία δεν σιωπά ποτέ: πάντα «κάτι λέει», ακόμη κι αν αυτό αποσιωπά κάτι άλλο. Στο ψηφιακό σύστημα, κάποιες στιγμές «δε συμβαίνει τίποτε». Στο αναλογικό, ποτέ δε γίνεται να μη γίνεται τίποτε (4.25) (βλέπε π.χ. τη στάση του σώματος, που είναι πάντα καθορισμένη και λαλούσα, σημαίνουσα – ενώ ο λόγος μπορεί κάποια στιγμή να σταματήσει να εκφέρεται).
Στους ψηφιακούς κώδικες, το κενό νοείται ως απουσία κάποιων καθορισμένων στοιχείων (4.26) – ενώ στους αναλογικούς κώδικες το κενό δεν νοείται, αλλά παρίσταται ως ειδική παρουσία, ισότιμη μ’ όλες τις άλλες παρουσίες. Έτσι, για τους ψηφιακούς κώδικες είναι δυνατή η διαβεβαίωση «Το χ απουσιάζει ή δεν υπάρχει» – ενώ στους αναλογικούς κώδικες αυτή η διαβεβαίωση είναι αδύνατη: Η μνεία του «χ» απαιτεί την «φυσική» (παραστατική) του παρουσία – ενώ ο μόνος τρόπος καταδήλωσης της απουσίας είναι η πλήρης «αποσιώπηση» («φυσική εξάλειψη» (4.27)) του «χ» από το πεδίο του συστήματος.
Όλα αυτά τα ειδοποιά διαφορικά γνωρίσματα των αναλογικών κωδίκων χαρακτηρίζουν και την πρωτογενή διαδικασία, η οποία διέπει τη λειτουργία του φροϋδικού ασυνειδήτου (4.28).