Αναλογικό ασυνείδητο
Η περιδιάβαση αυτή της διάκρισης και των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων των ψηφιακών και αναλογικών κωδίκων, τόσο στο επίπεδο των στοιχείων όσο και στο επίπεδο των κανόνων οργάνωσης και λειτουργίας, παραπέμπει σαφώς στην προκαταρκτική παρουσίαση της συστατικής για την ανθρώπινη ψυχική οργάνωση εσωτερικής διγλωσσίας (της συστατικής συμπαρουσίας ψηφιακών και αναλογικών κωδίκων). Και επιτρέπει την αποσαφήνιση δυο σημείων:
• Η προσέγγιση των ιδιαιτεροτήτων, που χαρακτηρίζουν τη σημειωτική λειτουργία του φροϋδικού ασυνείδητου, μπορεί να γίνει με όρους συνεκτικού και θετικά προσδιορισμένου εννοιολογικού διαβήματος – και όχι μόνο με όρους εμπειρικής και / ή αποφατικής, αρνητικής απόκλισης ή αναλογίας ως προς το υπόδειγμα του λεκτικού-ψηφιακού κώδικα ή απουσίας των γνωρισμάτων του συνειδητού.
• Η αναγνώριση των δομικών και λειτουργικών αντιστοιχιών μεταξύ φροϋδικού ασυνείδητου και αναλογικής οργάνωσης επιτρέπει και μια νέα προσέγγιση των σχέσεων μεταξύ ψυχανάλυσης και λοιπών επιστημών και επιστημολογιών.
Συγκεφαλαιώνοντας τα πρώτα συναγόμενα από τη θεώρηση του ασυνείδητου με όρους ψυχικής διγλωσσίας, θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε την ακόλουθη πρόταση:
Το φροϋδικό ασυνείδητο, θεωρούμενο από αυτή την άποψη, είναι ένα σύνολο αναλογικών μορφών («παραστάσεις πραγμάτων»), οι οποίες είναι οργανωμένες σε σύστημα διεπόμενο από έναν ιδιαίτερο αναλογικό κώδικα («πρωτογενής διαδικασία»). Προκύπτει δε και αναπαράγεται, εμφανίζοντας χαρακτηριστική δομική ευστάθεια, ως ιδιότυπο σύστημα επιπτώσεων της εσωτερικής διγλωσσίας στη συγκρότηση του υποκείμενου. Άρα, και στο επίπεδο των συστατικών του στοιχείων και στο επίπεδο της λειτουργίας του, το φροϋδικό ασυνείδητο αντιστοιχεί σε ένα αναλογικά οργανωμένο παραστατικό-σημειωτικό σύστημα. Και αντιπροσωπεύει όχι μιαν «απόκλιση» από κάποια «κανονιστική αναφορά» (τις λέξεις), αλλά έναν εναλλακτικό και συνεκτικό τρόπο σημειωτικής συγκρότησης και λειτουργίας των ψυχικών φαινομένων. Όχι μια «εκτροπή» από την γλώσσα της ψυχικής σημειωτικής, αλλά ενσάρκωση υποδειγματική ως προς τον ένα από τους δύο συστατικούς κλάδους της εσωτερικής διγλωσίας. Όχι ένα παραπροϊόν ή «ατόπημα» ή μια «ελλειμματικότητα» της ψυχικής συγκρότησης, αλλά τη συστηματικότερη και λειτουργικά αποτελεσματικότερη έκφανση της αφετηριακής και θεμέλιας προϋπόθεσης της στον άνθρωπο – η οποία, ακριβώς, αντιστοιχεί σ’ αυτή την εσωτερική διγλωσσία.