You are currently viewing Όπως ειπώθηκαν εκεί και ακούστηκαν

Όπως ειπώθηκαν εκεί και ακούστηκαν

  • Post category:Βιβλία
  • Reading time:Χρόνος ανάγνωσης 2 λεπ.

Όπως ειπώθηκαν εκεί και ακούστηκαν: Μυστικά και αλήθειες από το ντιβάνι του ψυχαναλυτήΈχω πολύ ταξιδέψει στα λόγια και στη σιωπή, στα κείμενα και στις εικόνες, στο σώμα και στο πνεύμα. Στην αρμονία τη φανερή και στην άλλη, την κρυφή, την κρείττονα. Στα έπη και στα δράματα, στα φάλτσα και στα ουρλιαχτά της ιστορίας, και των πολλών και των κατάμονων. Στην απόγνωση και στην αξιοπρέπεια, στην ήττα και στον θρίαμβο, στην παραίτηση και στην υπέρβαση, στην ανάσα και στην ασφυξία. Έφτασα, όχι μόνο μια φορά, μέσα από δρόμους πολλούς και σε τόπους ποικίλους, να ψιθυρίσω εις εαυτόν: «Δεν θέλω τίποτε άλλο!» Νιώθω ότι μου επιτρέπεται λοιπόν να κωδικοποιήσω, με μορφή μνημοτεχνική, εκείνα που βρήκα ότι είναι κλειδιά για να καλλιεργούνται και οι προσωπικοί τρόποι και δρόμοι, αλλά και οι ανθρώπινοι δεσμοί και σχέσεις. Πρόκειται για τα 3Χ, τα 5Χ και τα 7Χ — κάθε φορά ένας αναβαθμός, ένα βήμα πιο κοντά στον ποιητικό πραγματισμό, που θεωρώ ότι μπορεί να υποστηρίξει μια ισόρροπη τέχνη του ζην στον σύγχρονο δυτικό κόσμο:

3Χ:

  • Χαμόγελο
  • Χιούμορ
  • Χέρι

5Χ: Τα 3Χ και, μαζί,

  • Χώρος
  • Χορός

7Χ: Τα 5Χ και, συμπληρωματικά,

  • Χρόνος
  • Χαιρετισμός

Ελάχιστες διευκρινήσεις για τον τρόπο που χρησιμοποιούνται εδώ αυτοί οι όροι: Το χαμόγελο είναι κατάφαση, εξημέρωση, αποδοχή τού ότι τη γυμνή αλήθεια δύσκολα τη χωνεύει μια ψυχή. Το χιούμορ αλαφραίνει τα βαριά  — δικά και ξένα. Το χέρι χαϊδεύει, κρατά, αποτρέπει  — μπορεί και κάποια που δεν μπορούν τα λόγια. Ο χώρος είναι εν μέρει κοινός αλλά και εν μέρει αδιαμοίραστος. Ο χορός συνδυάζει τη χάρη με την εναρμόνιση των ρυθμών. Ο χρόνος καλεί στη μέγιστη κατάφαση  — στην παροδικότητα των πάντων, καλών και κακών. Και ο χαιρετισμός υποδέχεται (καλωσορίζει) το μερίδιο κάθε ανθρώπου στη χαρά και στον πόνο, όπως και αποδέχεται (αποχαιρετισμός) την απώλεια, τη μοίρα της ύπαρξης.
Δεν θέλω να επεκταθώ περισσότερο στην πολυσημία και τον πλούτο της μνημοτεχνικής αυτής σύνοψης. Ας το κάνει κάθε ενδιαφερόμενος ο ίδιος: Να χάσει, δεν πρόκειται. Να κερδίσει, είναι πιθανό. Σημειώνω μόνο ότι, μέσα από τη σύνδεση της οδύνης, του παράδοξου και της λύτρωσης με τον λόγο, οι κουβέντες που ακολουθούν μπορούν να φωτίσουν και τον στοχασμό και τον διαλογισμό πάνω σ’ αυτόν τον σχηματικό οδηγό μιας τέχνης του ζην. (σελ. 16 – 17)