Λαϊονέλ Σράιβερ : Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν
Δεν φορά μάσκα.
Για ν’ αντέξει τον κόσμο
Έγινε μάσκα.
Ν.Σ.
Το βιβλίο της Λάιονελ Σράιβερ θίγει θέματα λεπτότατα: Τι μπορεί ν’ απεχθάνεται μια μητέρα – «την εγκυμοσύνη, τη θανάσιμη πλήξη της φροντίδας ενός βρέφους, ακόμα και τον ίδιο της τον γιο μερικές φορές και, κατά συνέπεια, τον ίδιο τον εαυτό της» (σ. 575). Προσεγγίζει το θέμα ως ακραία συνθήκη: Ανατροφή ενός δύσκολου παιδιού, άσχετο με παραστάσεις στο νου της μητέρας. Που βιώνεται ως πόλεμος μεταξύ μητέρας και γιου, με τις αυταπάτες του πατέρα σύμμαχους του γιου και τις χάρες μιας μικρότερης κόρης σύμμαχους της μητέρας. Στις μάχες χρησιμοποιούνται προηγμένα οπλικά συστήματα, όπως το ότι το αγόρι χρησιμοποιεί απανωτές κενώσεις μετά την αλλαγή της πάνας για να προσβάλει τον αντίπαλο. Σε μια τέτοια προσβολή, η μητέρα πετάει το παιδί στο πάτωμα, προξενώντας του φρικτό κάταγμα του χεριού. Ο Κέβιν, μέσα σε άλλες κακίες, καταστρέφει με δόλο και οξύ το μάτι της αδελφής του. Τρεις μέρες πριν κλείσει τα δεκάξη, σκοτώνει προμελετημένα αδελφή, πατέρα, επτά συμμαθητές του, μια καθηγήτρια κι έναν υπάλληλο καντίνας στο σχολείο του. Οδηγείται στη φυλακή, όπου οι επισκέψεις της μητέρας του συνεχίζουν τον πόλεμό τους με άλλα μέσα. Μέχρι την ενηλικίωσή του (18 χρονών), οπότε κάτι αλλάζει ριζικά και ζούμε δι’ ελέου και φόβου την τραγική κάθαρση, σ’ ένα κεφάλαιο άξιο να περιληφθεί σε ανθολογία. Όλα διαδραματίζονται στη σημερινή Αμερική, όπου οι Σκοτωμοί-σε-Σχολείο έχουν καταστεί συρμός, και της νεοϋορκέζικης ανώτερης μεσαίας τάξης, έγκλειστης του καταναλωτικού ναρκισσισμού.
Το έργο αλληλοϋφαίνει δύο θέματα: Πρώτο, πώς το συγκεκριμένο παιδί γίνεται μαζικός δολοφόνος. Δεύτερο, το «δίλημμα της μητρότητας». Ανακινώντας τεράστια ζητήματα, όπως η ιδεολογική λειτουργία της αποδόμησης της μητρικής εμπειρίας και οι διεργασίες διαμόρφωσης ενός έφηβου μαζικού δολοφόνου.
.