Ποτέ το λουλούδι δεν είναι πιο λουλούδι
Απ’ όταν πέσει απ’ το κλαδί στο χώμα.
Η εκτοπία κάνει να κραυγάζει
Η λουλουδένια φύση και μορφή του
Αταίριαστες με το πού είναι πια
Και με τη φθορά που προελαύνει
Έτσι που αδύνατο να τις αγνοήσει
Να μην τις σεβαστεί κι ο πιο ανίδεος
Κι ο πιο βιαστικός κι ο πιο λυπημένος.
Στις 22 Νοεμβρίου 2009 μια νέα γυναίκα ξυλοκοπήθηκε αλύπητα, μπροστά στα μάτια του βρέφους με το οποίο προσπαθούσε ώρα να περάσει απέναντι σ' ένα δρόμο της ευρωπαικής πρωτεύουσας που λέγεται Αθήνα,…
Σαν έμβιο ον υπάρχω, κινούμαι, λειτουργώ και βιώνω, δηλαδή κατοικώ τον χώρο.
Σαν ανθρώπινο υποκείμενο κατοικώ την αρχιτεκτονική, δηλαδή τη σκόπιμη διαμόρφωση του χώρου υπό το πρίσμα της ανθρώπινης εμπειρίας και λειτουργίας.
Η αρχιτεκτονική έχει σαν πεδίο της τη χωρικότητα. Ακριβέστερα, η αρχιτεκτονική προσεγγίζει, αντιμετωπίζει, επεξεργάζεται, αναδεικνύει, αξιοποιεί, μορφοποιεί και, τελικά, δημιουργεί χωρικότητα: Από τις προφανέστερες, κοινότοπες, πεζές εκφάνσεις της μέχρι τις απροσδόκητες, καινοφανείς, εμπνευσμένες δημιουργίες της – στις ευτυχέστερες στιγμές της, μέχρι τα άκρα, δηλαδή την καλλιτεχνική δημιουργία.
(περισσότερα…)
Εισαγωγή
Το ψυχικό σύστημα συγκροτείται με βάση σημειωτικές λειτουργίες, οι οποίες υποστηρίζονται από δύο οικογένειες κωδίκων: Κώδικες ψηφιακούς, όπου κυριαρχεί παραδειγματικά η λεκτική γλώσσα. Και κώδικες αναλογικούς, όπου κυριαρχεί παραδειγματικά η εικόνα και η σωματική έκφραση.
Ι. Ο Βασίλης Χατζηιακόβου μου ανέθεσε να ανακρίνω τον γνωστό και μη εξαιρετέο Γιώργο Ίκαρο Μπαμπασάκη, ποιητή, για τη συλλογή του “Hotel Hegel 1976-2006”. Από τα δεκαέξι του, λοιπόν, απασχολεί τις αρχές ο ως άνω. Προκειμένου να αντιληφθείτε και υμείς το μέγεθος του θέματος, συνέταξα διεξοδικά και θα σας αναγνώσω μεγαλοφώνως τον φάκελο της διαβόητης Υπόθεσης “Hotel Hegel”.
Το πλαίσιο
— Το γενικότερο ζήτημα, στο οποίο εγγράφεται και η παρούσα ανάλυση, αναφέρεται στη διπλή κίνηση, που διέπει τη σχέση μεταξύ ψυχής και ιστορίας — δυο τάξεις φαινομένων αλληλένδετων, αλλά και διακριτών. με διαφορετική δομή, λειτουργία και, ιδίως, χρονικότητα, αλλά και με πολύπτυχες μεταξύ τους συνηχήσεις και αντιστοιχίσεις.
(περισσότερα…)
La question
A l’ origine de ces réflexions, une constatation un peu paradoxale: D’ abord, dans le cadre de ma pratique clinique; ensuite, dans l’expérience commune du quotidien, faite de zapping et de formes et de doses de plus en plus extrêmes d’ horreur et d’ insupportable dans les films, les écrits, les images, les gestes, les paroles, les informations; enfin, sur le plan de la crise des sentiments et des relations amoureuses et, plus généralement, interpersonnelles. Il s’ agit de l’ impression que les hommes souffrent, mais ils ne disposent pas de moyens afin d’ exprimer leur souffrance qui, de cette façon, risque de rester une souffrance informe. Ainsi, dans le monde actuel, nous nous trouvons face à une dégradation de la parole et, en même temps, à un dysfonctionnement du symptôme. (περισσότερα…)