Χωρικότητα και ασυνείδητο
Ο όρος χωρικότητα σημαίνει ένα προσδιορισμό, μία ιδιότητα, μία διάσταση που αποδίδεται σε κάποιο αντικείμενο, σχέση, λειτουργία ή διεργασία και είναι συνάρτηση του χώρου.
Ο όρος χωρικότητα σημαίνει ένα προσδιορισμό, μία ιδιότητα, μία διάσταση που αποδίδεται σε κάποιο αντικείμενο, σχέση, λειτουργία ή διεργασία και είναι συνάρτηση του χώρου.
[Ερωτικό Τραγούδι – Πρωτοπορία] Ένας δόκιμος αρθρογράφος καλείται να συμμετάσχει στην αντιμετώπιση μιας αστυνομικής υπόθεσης με πολιτικές προεκτάσεις. Δέχεται – πάντα τον συγκινεί το άγνωστο, όπως και οι γοητευτικές γυναίκες.
Το ζήτημα ηχεί κάπως παράξενα: μια απειλητική ιστορία που, για να ξεμπερδευτεί, χρειάζεται αρχικά να μπερδευτεί ακόμη περισσότερο. Καθώς η υπόθεση ξετυλίγεται, το σκηνικό διαρκώς αναμορφώνεται και το μυστήριο πυκνώνει. Αναμετρήσεις, εικασίες, ίντριγκες, διαψεύσεις, έρωτες, φόνοι, πόθοι, χωρισμοί, παραφροσύνη, σκηνοθεσίες, φαντασιώσεις, πλάνες πυροδοτούν μια άγρια περιπλάνηση στους λαβυρίνθους του μυαλού, στα παίγνια των σχέσεων, στον κυκεώνα των πραγμάτων. Μια κατάδυση στην καρδιά ενός κόσμου φασματικού, ανυπόστατου – και μια βύθιση στα ρευστά τοπία της ψυχικής πραγματικότητας. Όσα χωράει ο νους ανθρώπου – και μερικά ακόμη.
Καλειδοσκοπικό βιβλίο, που συνδυάζει την υψηλή τέχνη της αφήγησης, την άκρα σκληρότητα της ζωής και τις λεπτοφυέστερες ηδονές της γλώσσας. Έργο απαιτήσεων, που μετουσιώνει σε απόλαυση της γραφής μύθους αρχέγονους, ιστορικά βιώματα, μυστικά και χρέη γενεών και πλάσματα αδιανόητα, που κατοικούν τα έγκατα του μέσα κόσμου. Όσα πλάθουν –ή διαλύουν– τα ανθρώπινα. Και ανταμείβει γενναιόδωρα τον αναγνώστη, που βρίσκει στην τέχνη πνοή και μύρο ζωής – ιδίως σε καιρούς επισφαλείς, μικρούς, με έλλειμμα γαλήνης και ψυχής.
(οπισθόφυλλο)
(περισσότερα…)
Ποια είναι λοιπόν σήμερα τα δεσπόζοντα συναισθήματα που χαρακτηρίζουν την ζωή εν κρίσει; Είναι τέσσερα: Απόγνωση, οργή, φόβος και αγωνιώδης αναμονή. Αν και καθένας έχει μια εμπειρική ιδέα και για τα τέσσερα, είναι σκόπιμα εδώ ορισμένα σύντομα σχόλια:
Απόγνωση
«Έχουν κλέψει απ’ τους ανθρώπους τη χαρά»: Έτσι συνόψισε το βίωμα της κρίσης στο χωριό του (όχι από τα πιο φτωχά και παραμελημένα) ένας νέος άνθρωπος στη βαθιά Πελοπόννησο. Επικαλούμενος ένα παράξενο, για τα ήθη και τις συνήθειες της περιοχής, πρόσφατο φαινόμενο : Το ότι οι άνθρωποι, ακόμη και όσοι θα μπορούσαν να ξοδέψουν τα ανάλογα, δεν έχουν πια όρεξη να διασκεδάσουν – έτσι που, ακόμη κι αν βρεθούν σε χώρο διασκέδασης, κινούνται με το ζόρι, δεν το χαίρονται. (Ο πληροφοριοδότης μας είχε καλές πηγές : Ένας πολύ κοντινός συγγενής του εργάζεται σαν τραγουδιστής, χρόνια τώρα – κι έτσι διαθέτει και πλούσια εμπειρία και οξυμένο κριτήριο ως προς αυτά που περιγράφει.) Αν λοιπόν οι άνθρωποι δειλιάζουν μπροστά στη χαρά, δεν ξέρουν τι να την κάνουν και δεν μπορούν να την καλοδεχτούν, ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι συμβαίνει όταν βρίσκονται μπροστά στη δυσκολία, το ζόρι, τον πόνο, την απώλεια, την απειλή (ιδίως την ακαθόριστη) … Αισθάνονται, ακριβώς, απόγνωση.
Η κριτική του Νίκου Σιδέρη για το βιβλίο “Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν” δημοσιεύτηκε στο τεύχος 11 (Οκτώβριος 2010) του περιοδικού The Athens Review of Books.
Το σχόλιο του Νίκου Σιδέρη με αφορμή την κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου δημοσιεύτηκε στο bookbar.gr
Nikos Sideris was born in Athens (1952) and studied Medicine at the University of Athens. He then settled in Paris for his postgraduate studies (specializing in Psychiatry, History and Neuropsychology-Neurolinguistics). He is a PhD of Panteion University Psychology Department and teaching psychoanalyst, member of the Strasbourg School of Psychoanalysis (E.P.S.) and the European Psychoanalysis Federation (FEDEPSY). He works as a psychiatrist, psychoanalyst and family therapist in Athens. (περισσότερα…)
Τύχη αγαθή, βρέθηκα να ’χω μια καλή σχέση και με την ψυχανάλυση και με την ιστορία.
Όντας ο ίδιος μια περίπτωση, ένα σύμπτωμα ίσως, ζεύξης αυτών των δύο κλάδων, και μην έχοντας, στην Ελλάδα που ζω, κάποιον θεσμοποιημένο τόπο συνάντησης αυτών των δύο θεωρήσεων, παρουσιάζω εδώ κάποιες προσωπικές μου σκέψεις γύρω από δεδομένα και ζητούμενα. (περισσότερα…)
Tradition et modernité
La société d’ un pays représente un système vivant, actif, évolutif, doué de capacités de mémoire et d’ anticipation. La dynamique de ce système fait constamment appel aux représentations et aux comportements ; c’ est-à-dire, elle met constamment en jeu les structures mentales caractérisant les divers acteurs qui agissent, ou qui s’ agitent, dans son cadre.
(περισσότερα…)